Zgodnie z art. 449 1 kodeksu cywilnego:

§ 1. Kto wytwarza w zakresie swojej działalności gospodarczej (producent) produkt niebezpieczny, odpowiada za szkodę wyrządzoną komukolwiek przez ten produkt.

§ 2. Przez produkt rozumie się rzecz ruchomą, choćby została ona połączona z inną rzeczą. Za produkt uważa się także zwierzęta i energię elektryczną.

§ 3. Niebezpieczny jest produkt niezapewniający bezpieczeństwa, jakiego można oczekiwać, uwzględniając normalne użycie produktu. O tym, czy produkt jest bezpieczny, decydują okoliczności z chwili wprowadzenia go do obrotu, a zwłaszcza sposób zaprezentowania go na rynku oraz podane konsumentowi informacje o właściwościach produktu. Produkt nie może być uznany za niezapewniający bezpieczeństwa tylko dlatego, że później wprowadzono do obrotu podobny produkt ulepszony.

Analiza orzecznictwa sądowego prowadzi do wniosku, że samochód jest uznany za produkt niebezpieczny. Zgodnie z orzecznictwem Sadu Najwyższego już samo wprowadzenie do obrotu samochodu mającego wadę, która grozi spowodowaniem katastrofy, stanowi naruszenie zasad bezpieczeństwa publicznego oraz ochrony życia i zdrowia człowieka. Sprzedawca więc, który ze swojej winy samochód taki sprzedaje, dopuszcza się czynu niedozwolonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1964 r. sygn. akt II CR 540/63). W związku z powyższym osoba, która doznała szkody wskutek wadliwego działania samochodu, uprawniona jest do dochodzenia

od producenta odszkodowania. W przypadku zagranicznych producentów samochodów, ustawodawca daje możliwość dochodzenia roszczeń od importera. Zgodnie z art. 449 5 § 2 za produkt niebezpieczny odpowiada również kto produkt pochodzenia zagranicznego wprowadza do obrotu krajowego w zakresie swojej działalności gospodarczej (importer). Aby przypisać odpowiedzialność producentowi/importerowi poszkodowany musi wykazać istnienie wady konstrukcyjnej w pojeździe, a także związek przyczynowy pomiędzy tą wadą a powstaniem szkody. Poszkodowany nie musi jednak wskazywać na konkretne uchybienia w procesie produkcyjnym ponieważ zgodnie z orzecznictwem, z uwagi na fakt, że sposób organizacji przedsiębiorstwa (procesu technologicznego, sposobu kontroli jakości czy magazynowania i transportu wyrobów) nie jest znany poszkodowanemu, przyjmuje się, że należy dopuścić skuteczność dowodu prima facie w odniesieniu do wnioskowania co do istnienia winy organizacyjnej, w oparciu o stwierdzony rodzaj szkodliwości wyrobu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 r. sygn. akt III CSK 174/06). Osoba poszkodowana przez produkt niebezpieczny może domagać się od producenta/importera również naprawienia szkody na osobie. Przy szkodzie na osobie producent odpowiada bez ograniczeń.